معنی سکونت گاه - جستجوی لغت در جدول جو

سکونت گاه

(سُ)

سروگاه. جای رستن شاخ حیوان و آن هر دو طرف سر است در عرض. آن را بعربی شقیقه گویند. (غیاث). موضعی که از آن شاخ روید که عبارت از میان سر باشد. (رشیدی) (آنندراج) :
همان در سرون گاه ماده دو تیر
بزد همچنان مرد نخجیرگیر.
فردوسی.
سری کوسزاوار باشد به تاج
سرون گاه او مشک باشد نه عاج.
نظامی

سُروگاه. جای رُستن شاخ حیوان و آن هر دو طرف سر است در عرض. آن را بعربی شقیقه گویند. (غیاث). موضعی که از آن شاخ روید که عبارت از میان سر باشد. (رشیدی) (آنندراج) :
همان در سرون گاه ماده دو تیر
بزد همچنان مرد نخجیرگیر.
فردوسی.
سری کوسزاوار باشد به تاج
سرون گاه او مشک باشد نه عاج.
نظامی

لغت نامه دهخدا

حکومت گاه

(حُمَ)

دارالاماره. (آنندراج). فرمانداری

لغت نامه دهخدا

معنی سکونت گاه - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما